2010 alweer voorbij....

2010 is sportief een leuk jaar geweest!! Hoogtepunten natuurlijk 'de Marmotte' en 'de Cinglé' geweest, maar ook de Ronde van Vlaanderen vond ik een bijzondere ervaring. Totaal ruwweg 9000 km gefietst dit jaar. Hier zitten ook de 1200 MTB-kilometers bij die ik begin/eind 2010 bij elkaar gefietst heb.

Het 'ergens naar toe trainen' beleef ik veel plezier aan. De voor- en napret met m'n 'wielervrienden' zal ik voor geen geld willen missen. Daarom hebben we nu al inmiddels met een groepje ingeschreven voor de Marmotte 2011. Daar wil ik zodra de startnummers van ons bekend zijn wat meer over gaan schrijven. Dat het in ieders geval een gemêleerd gezelschap is kan ik vast wel zeggen.

Afgelopen week ben ik zelf maar weinig aktief geweest op de fiets. Een rondje Drunense Duinen op de MTB, thats all. Dit is echter 'glibberen en glijden'geweest. En hoewel ik niet gevallen ben voel je constant òf het voorwiel, òf het achterwiel wegglijden. Best gevaarlijk, maar gelukkig weer 'heelhuids' thuis gekomen.

Afgelopen woensdag ben ik wel met Ruudje, Jan Harm en Bert Jan naar Thialf in Heerenveen geweest. Hier vond het NK Allround plaats. We hebben het nu natuurlijk over schaatsen. Hoewel ikzelf niet aktief op de schaats heb gestaan wilde ik dit sportieve evenement hier niet onvermeld laten.



De heenreis ging soepel met de snelle BMW van Jan Harm. Geen files, dus dan kun je aardig doorrijden. Onderweg net voor Heerenveen nog honderden schaatsers gezien die een toertocht op natuurijs reden. Dit is een bijzonder gezicht en hopelijk ga ik dit begin 2011 ook nog eens doen. Een elfstedentocht zou ook niet gek zijn. Rinus reist sowieso af naar Friesland .........., om mee te maken natuurlijk!!

Bij aankomst een lekker bakkie koffie en een broodje. Hierna naar onze plaatsen die we via Jan Harm hadden verkregen. Hij werkt bij Liga en deze sponsort de schaatsploeg van Marrianne Timmer. Dit alles 'marktconform' natuurlijk volgens Jan Harm op onze 'nieuwsgierige' vragen hierover. We krijgen allemaal een Liga-muts van hem als we hierover geen vragen meer stellen......

Na de 1500 meter voor dames+ heren en de huldiging hiervan te hebben gezien gaan we even naar 'KPN-house'. Het is immers al zo'n 15.00 uur en tijd dus voor het eerste bierje. Na hier een uurtje te hebben vertoefd kunnen we nog net de laatste ritten van de 3000 met dames zien.

De 10.000 meter voor heren is ook leuk om te zien. Wat gaat dat hard zeg en wat een techniek hebben die gasten. De mooiste rit vind ik die met Koen Verweij. Die jongen bouwde de rit zo op dat hij precies in de laatste bocht z'n tegenstander voorbij reed en de rit won. Heel mooi.

Qua sfeer in zo'n stadion kan ik me wel voorstellen dat en EK of WK wat gezelliger is omdat je dan veel meer kunt aanmoedigen voor een Nederlander. De dweilorkesten kwamen (terecht) ook niet voor de (ere)tribune spelen, waarschijnlijk omdat dit in de rest van de schaatshal (de echte schaatsfans) meer gewaardeerd wordt.

Zoals aangegeven, een leuke, gezellige dag gehad. Leuk om te zien hoe het er aan toe gaat in zo'n ijsstadion. Gezellig omdat we zoals gebruikelijk toch best wat 'fun' kunnen hebben met z'n allen zo op zijn tijd.

Sneeuwbiken 2e kerstdag 2010

Vandaag 'die kalkoen eruit fietsen'. Dat is de bedoeling op 2e kerstdag 2010. Om 09.15 sta ik bij Dick thuis en samen met de 'twee Jeroenen' en Cindy gaan we vandaag een rondje sneeuwbiken. Eddie heeft jammer genoeg afgebeld, die heeft nog te veel last van z'n hiel.

Het heeft gisteravond nog een tijdje flink gesneeuwd dus er ligt weer een verse laag op de inmiddels meerdere ijslagen. Gelukkig is er deze morgen al een paadje gemaakt waardoor het makkelijk fietst, maar toch nog steeds redelijk zwaar.

Ik glij al vrij snel weg, maar kan toch op de been blijven. Doordat ik niet snel genoeg uit de pedalen 'klik' verdraai ik m'n knie een beetje. Dit gebeurd wel vaker maar 'dit knie-verschijnsel' blijft altijd toch weer vervelend.

We raken Cindy al vrij snel kwijt maar gelukkig heeft de 'lange Jeroen' gisteren al de route samen met haar voorbereidt . Wij gaan op lekker tempo door. Dick voorop, gevolgd door ons allen. De pijn die Dick eerder deze week aan het knie'tje had is nu niet echt veel meer van te merken en hij 'kachelt' aardig door wat mij betreft.

Enkele kilometers voorbij 'Bos en Duin' moeten we allemaal diverse keren van de fiets af. Gewoonweg omdat de sneeuw te hoog is om er doorheen te fietsen. Je rijd met een flinke snelheid zo in een halve meter sneeuw en valt dan heerlijk in de zachte witte zooi.

Bij de Rustende jager pakken we een lekker 'bakske koffie'. Dit doen we niet altijd maar vandaag (2e kerstdag) bij wijze van uitzondering gaan we voor 'de gezelligheid'.
En gezellig is het altijd met 'die gasten'. Trainen doen we wel een andere keer!!



Het laaste stuk op de fiets trap ik bij een beklimming jammerlijk door mijn ketting heen. Gelukkig helpen de jongens me met een 'missing link' en kunnen we naar een minuutje of 10-15 weer 'volle gas' richting huis.

We rijden nog langs de plaats waar ik het 'ree'tje' uit m'n vorige verslag neergelegd heb. Het diertje is in ieders geval weg. Ik ben wel benieuwd hoe het met het beestje is afgelopen. Leeft het 'uberhaupt' nog wel.

Het laatse stuk richting Roestelberg is erg glad en je voelt de wielen regelmatig onder je wegglijden. Toch probeer ik die gasten bij te houden maar het loopt allemaal maar net goed af. Bij het eindpunt (Kaatsheuvels ijsbaan) ben ik meer kapot dan de laatste weken.

Thuis aangekomen lekker meteen onder de douche. Het was zeer gezellig vandaag maar m'n knie doet wel 'verrekte pijn' nu. Hopelijk duurt dit zoals gewoonlijk maar enkele dagen voordat ik rustig aan weer kan 'peddelen'......

Rudolph .........

Meerdere keren heb ik m'n fietstochtjes in de Drunense Duinen hier op de blog al beschreven. Om niet al te ééntonige berichten hier te publiceren beschrijf ik niet elk ritje.

Maar vandaag maak ik een uitzondering. Ik heb de afgelopen keren diverse 'plaatjes' gemaakt die ik jullie niet wil onthouden. Ook heb ik toch wat bijzonders meegemaakt in deze námiddag net voor kerst. Terwijl 8 van de 10 mensen aan de 'kerstborrel' zitten, maakt Rinus gewoon z'n gebruikelijke ronde in de Loonse/Drunense Duinen.

Dit onderstaande filmpje is van enkele dagen geleden. Vandaag lag hier nog veel meer sneeuw. Zelfs zoveel dat ik heerlijk onderuit ben gegaan, maar in een deken van een halve meter stuifsneeuw terecht kwam en dit dus dit keertje eens geen enkele pijn deed.



Mooi filmpje toch? In dit geval prachtig omdat er een heerlijk zonnetje doorbrak en de temperatuur wat boven het vriespunt kwam. Een mooie laag mist boven de sneeuw maakte het duinlandschap zeer bijzonder.

Vandaag (de dag vóór kerst) ga ik alleen nog een rondje maken. Er is vannacht een cm of 8 verse sneeuw over de oude laag gevallen. Zwaarder dus dan normaal, maar ook wat gevaarlijker omdat er in feite een ijslaag onder de verse sneeuw ligt.

Maar ik moet zeggen dat het me aardig af gaat de laatste tijd. Ik krijg zelfs het idee dat ik wat ervaring krijg/heb en dat het me niet echt moeilijk afgaat. Maar net als dit denkt voel je het achterwiel weer wegglijden en lig je alweer bijna op je gezicht. Dit terwijl de bandjes staan bijna leeg zodat ik meer grip op de gladde paadjes heb.

Vandaag was het wel wat gevaarlijker want het kan zomaar zijn dat er een boom of tak over het parkoers ligt. Dit komt doordat de takken geknapt zijn door de vele sneeuw die op de takken ligt. Uitkijken dus......

Het is zeer rustig vandaag in de bossen en wanneer ik na ruim 20 km bijna aan het einde ben zie ik een klein 'ree'tje' het pad oversteken. Omdat ik hier altijd gefassineerd naar kan kijken als ik zoiets tegenkom in de natuur stop ik meteen.

Het beestje blijft een meter of 10 van me vandaan staan. Normaal loopt/springt zo'n beest meteen weg maar als na enkele minuten het beest op z'n gemak gaat liggen merk ik dat er iets niet in de haak is.

Ik ga voetje voor voetje op het reetje af en probeer door heel rustig te praten het beestje op z'n gemak te stellen. Ik kan het zelfs aanraken en wanneer ik het ree'tje beet pak stribbelt het wat tegen. Ik bel m'n MTB-maot Jan Koning (hij heeft weer de juiste contacten met de boswachter) om te melden dat er hier een hertje ligt dat wel wat hulp kan gebruiken.

Ik spreek af met Jan dat ik het hertje bij de eerste de beste MTB-paal (D01 leg. Ik schuif de sneeuw van de grond en leg het kleine beestje (nog geen 10 kilo) in de 'warmere bladeren' neer. Het beestje is zo verzwakt dat hij hier rustig blijft liggen en eigenlijk als het ware op z'n dood ligt te wachten.



Hopelijk komt de boswachter snel en pikt hij dit beestje op. Dit zal dan zijn redding kunnen worden. Immers wat warmte en voedsel is het enige wat er denk ik aan ontbreekt bij dit weerloze beestje.

Thuis aangekomen kan ik het voorval niet zomaar uit m'n hoofd zetten en vind het toch eigenlijk wel zielig. Ik hoop niet dat er morgen bij m'n ouders 'gevulde herte-reet op m'n bordje ligt bij onze traditionel kerstmaaltijd.

Vragen dus op kerstavond......, heeft de boswachter het ree'tje opgepikt, of ligt het daar nu nog in de kou dood te gaan. Misschien heeft de natuur zijn werk gedaan en een vos er al een heerlijk 'maaltje' van gemaakt.

Ik wil morgen het liefst 'gewoon' kalkoen op m'n bord in ieders geval..........

Schaatsen in Biddinghuizen

Het is winter en dit zullen we weten ook. Maar schaatsen op natuurijs zit er (nog) niet in. Dit hoeft in Nederland geen probleem te zijn. Biddinghuizen is de oplossing. Dit is een complete kunstijsbaan van zo'n 5 km, maar dan in de buitenlucht.

Samen met Eddie en Govert dus een dagje richting Flevopolder om ons lekker uit te sloven op de schaats. Het is een mistige dag en de temperatuur is rond het vriespunt waardoor we toch het gevoel hebben van een ouderwetse winterse schaatsdag. Op de ijsbaan zelf is het totaal niet druk waardoor we lekker de ruimte hebben.

En dat is maar goed ook. Hoewel Eddie en ikzelf enorm kunnen genieten van deze sport zijn we van nature geen beste schaatsers. En dan druk ik het eigenlijk nog zachtjes uit.
Na het eerste rondje 'krabbelen' van 5 km zijn we al aardig bekaf en rusten we bij de start weer uit.


Het tweede rondje proberen we in de rug bij Govert te blijven.Govert heeft een goede technieke en in tegenstelling tot ons kan hij wel lekker schaatsen met 'grote en lange slagen' . Je merkt wel dat het nu wat beter gaat. Met de handjes op de rug voel ik me net Evert van Benthum die naast de riet(mais)kraag de 'elfstedentocht' schaatst. Maar dat gevoel is snel weg als ik een 'bochtje met de
klok mee' moet schaatsen. Dit is echt onwennig en ziet er zeer 'onbeholpen' uit.

Na enkele rondjes besluiten we ondanks de enorme 'bloedblaar' van Eddie en de wat pijnlijke knie van mezelf om voor het laatste rondje te gaan. In het begin proberen we weer achter Govert te blijven. Die zal zonder twijfel voor het 'goud' gaan deze ronde. Ikzelf probeer voor het 'zilver' te gaan maar dit zal niet mee blijken te vallen want na zo'n drie kilometer moet ik een 'gaatje' laten.

Eddie kan nog een 500 meter volgen bij Govert, maar dan is ook hij gelost. Ik blijf in m'n eigen tempo schaatsen en zie Eddie dichterbij komen. Ik ga 'erop en erover' en in het voorbij gaan begin ik te lachen om de techniek van Eddie 'de Eagle'. Hierdoor valt hij helemaal stil en heb ik een flink gat. Eddie geeft zich niet gewonnen en gaat voor zijn laatste kans door achter mij ook weer heel hard lachen.
Hierdoor raak ik wat concentratie kwijt, wat ongecontroleerd komt m'n schaatspunt in het ijs, waardoor ik uiteindelijk een flinke smak op het ijs maak.

Daar gaat m'n 'zilver' en hoewel Eddie nog nochalant vraagt of het wel met me gaat, schaats hij me hard voorbij richting finish. Weg zilver dus, maar toch altijd nog goed voor 'brons'. Al met al een sportieve dag met veel gezelligheid. En hier gaat het toch uiteindelijk om bij ons drieën.

Na een lekker bakske koffie rijden we weer naar huis en kunnen we meteen aanschuiven aan tafel. De volgende morgen enorme rugpijn en een grote blauwe plek rijker op de heup. Eddie zal door die enorme blaar op zijn hiel voorlopig geen schoenen meer dragen denk ik. Het was een goede training en wij zijn klaar voor natuurijs!!

Mooie winterplaatjes

Enorm genoten in de sneeuw. Heerlijke rondjes gereden in deze prachtige 'winterplaatjes'. Ik heb natuurlijk weer het foto-apparaatje meegenomen om de vaste lezers van Rinusbikeblog mee te kunnen laten genieten.



Met Karel van Moorsel, die het tempo goed aangaf een lekker rondje gereden. We hebben niet 'te gek' gedaan, want het blijft oppassen voor gladde stukken.
Vorig jaar nog een flinke smak gemaakt in de sneeuw. Gelukkig deze keer geen van beiden onderuit gegaan.





Als je éénmaal lekker in het bos bent dan valt het met de kou best mee. Alleen de voeten blijven toch een 'probleem' bij me. Ondanks de nieuwe winterschoenen zijn de teentjes bij thuiskomst toch nog lekker aan het tintelen.

Koude vingertjes.

Vanmorgen kan ik eigenlijk uitslapen in vergelijking met ander MTB toertochten. Een thuiswedstrijd, want ik ga vandaag een rondje Drunense duinen fietsen.

Hieronder de route. Klik op het logootje met fietser voor de details.


Rond 10.15 uur vertrekken we met Eddie en Dick bij 'De Roestelberg' voor een lekker rondje 'racen' door de bossen. We kunnen lekker 'doorkachelen' omdat het parcoers bevroren is. De voorspelling van vorige week klopte. Alleen de sneeuwbuien bleven ons gelukkig bespaart. Deze week gaat dat niet lukken vrees ik.

Eddie geeft vandaag op z'n MTB het tempo aan. Dit ligt voor mijn doen vrij hoog, maar ik weet van mezelf dat ik altijd even moet 'opwarmen'. Zoals gewoonlijk stoppen we altijd even bij Bos en Duin. M'n vingers zijn harstikke koud en tintelen ernorm. Mijn voeten kan ik gelukkig vrij warm houden. Ik heb hiervoor dan ook een paar lekkere winterschoenen van 'Nordwave Celsius' aangeschaft. Hier hoop ik weer vele jaren plezier van te hebben. (aanradertje!!)



Weer op de fiets krijgen we een heerlijk stukkie fietsen. M'n vingertjes voelen na enige tijd gelukkig iets warmer en in een bocht rijden we wat 'Rabo-renners' voorbij. Ze hebben lek gereden waarschijnlijk en zijn net klaar met het verwisselen van een bandje. Bij de 'Rustende Jager' aangekomen rijden ze ons weer voorbij en op het eerste gezicht herken ik Frans Maassen.

Ze doen het rustig aan de mannen van Rabo want we halen ze op een gegeven moment in. We krijgen een kort steil stukje omhoog en ik besluit om boven te wachten zodat ik de mannen van Rabo misschien kan herkennen. Ze komen stapvoets boven en als eerste komt Frans Maassen dus boven, gevolgd door Erik Breukink, hierna even wachten op de derde Raborenner. Deze heeft een beetje het postuur van mij, dus vrij stevig. Als 4e en laatste renner komt dan Erik Dekker naar boven.

Ik besluit om lekker ff achter die mannen aan te MTB'en en vind het best leuk zo. Erik Dekker achterop maakt de grapjes:"He Frans, je houd de hele boel op joh" en "Het is geen ploegentijdrit". Ze zijn lekker op het gemakkie een rondje aan het MTB'en op dit voor hun onbekende terrein.

Wanneer het wederom steil omhoog gaat, zit de stevige Raborenner aardig kapot. Ik weet dat er nu een gevaarlijk stukkie omlaag komt en ik waarschuw de renners even.
Afgelopen week ging het bij mij hier bijna mis doordat ik te hard de afdaling in ging en bijna een boom ramde.
Dekker vraagt nog of het gevaarlijk òf hard naar beneden gaat. Ik antwoord:"Beide"

Desondanks gaat het bijna mis als de stevige Raborijder met flinke snelheid nog net dezelfde betreffende boomstam mist en daarna de fiets niet meer kan 'houden' en rechtdoor gaat. Erik Dekker zit rechts van hem en gaat ook mee rechtdoor het struikgewas in. Ikzelf kan er links mooi voorbij rijden en zie eigenlijk meteen dat het goed is afgelopen. Gelukkig maar!!

Een eindje verder gaat Eddie terug naar zijn woonplaats Drunen. Hij heeft naar eigen zeggen dit stuk vanmorgen al gereden. (hoewel Dick en ik hier aan twijfelen, maar het is koud zullen we maar zeggen)
Dick en ik 'persen' er nog ff alles uit en rijden nog met flinke snelheid richting Roestelberg.


Moe en voldaan komen we in Sprang-Capelle aan. De callorietjes worden zoals gewoonlijk weer razend snel aangevuld bij 'Opa en Oma' waar vandaag zoals elk jaar Sinterklaas weer 'langs rijdt'.....

MTB' tocht Galder.

Opstaan in alle vroegte. De fiets in de auto en dan blijkt dat je voor het eerst dit jaar de ruiten moet krabben. Het gaat dus weer een beetje richting winter. De weersvoorspelling geeft zelfs sneeuw aan voor het einde van de week.
Vandaag dus met het DEWE MTB team op stap om de MTB tocht van Galder te fietsen.

Hieronder staat de route. (klik op het logo van het 'fietsertje', dan kan je alles gedetailleerd zien als je dit wil)


De start gaat zoals gewoonlijk vrij hard. Op de één of andere manier laat ik mezelf weer lekker opnaaien en probeer 'mee te gaan'. Eigenlijk stom en dit moet ik al vrij snel bekopen. Ik zie Dick, de Lange Jeroen, de Grijze Jeroen, Martijn en John al langzaam uit het zicht verdwijnen. Ik hang er een beetje tussenin. Eddie (die vandaag niet ziek was en gelukkig wel mee ging deze keer) en Cees kon ik nog achter me houden.

Het parcoers was mooi, soms wat modderig nog en veel 'single track', dit houdt dan in dat je moeilijk kan inhalen als je dit al zou willen.
Onderweg ook nog Mirjammeke voorbij gegaan. (Dat blijft toch ook een liefhebster van uitdagingen, waar het ook mag zijn). Ook nog de 'Tandje Bij' ploeg en onze plaatselijke sporter Arnold Stam gezien. (die zijn zoontje het mtb'en ook al aan het bijbrengen is)

Na zo'n 20 km gelukkig pauze. Ik vind dat altijd wel ff lekker. De anderen waren al doorgefietst. Maar ik wacht hier even op Eddie.
Moest ik nog haasten ook omdat die 'dook' meteen doorrijdt voor het 2e gedeelte van het parcoers. Na enkele kilometers heb ik 'm ingehaald en ga wat kletsend voor hem rijden (gezelligheid tijdens zo'n tochtje is ook wat waard) Ik sla linksaf een paadje in. Eddie gaat gewoon rechtdoor en snijdt 'non de jus' gewoon een stuk af.

Ik (bikkel) volg gewoon het parcoers en misschien haal ik hem later wel weer in. Na zo'n 7 kilometer heb ik Eddie weer in het zicht. Ik probeer naar een beetje extra adem te happen en als ik denk dat ik dit heb 'knal' ik hem in de bocht voorbij. Iets verder moet ik van de fiets af om over een flinke boomstam te springen. Dit alles kost me flink kracht en buiten adem val ik 100 meter verder nog net niet in een grote plas van mijn fiets af.

Achter me hoor ik een flinke vloek en het blijkt dat Edje na de sprong over de boomstam voorover van zijn fiets tuimelt. Net goed!!, moet ie maar niet afsnijden die 'dook'.

Het laatste stuk ploeteren we zowaar nog over een maisveld heen. Dit is echt het zwaarste stuk van het parcoers. De ondergrond zuigt aan de banden en bijna iedereen heeft het hier moeilijk en is blij dat dit ellendige zware stuk erop zit.

Na dit 'martelstuk' is gelukkig de finish in zicht. Bij de finish heb ik samen met Cees nog een heerlijke erwtensoep genuttigd. Dit gaat er wel in na zo'n inspanning.
Binnenkort hoop ik ook nog een filmpje van dit ritje op deze site te krijgen. Martijn had een cameraatje op zijn helm geplaatst en ik ben benieuwd naar deze beelden.

We gaan na afloop met z'n allen nog naar de Mac Donald's en hier worden de verloren calorieën weer aangevuld tot 'normale' waarden.

Modder happen

Vandaag heb ik met het vaste MTB groepje de MTB-tocht van Terheijden gedaan. Hieronder staat de route.


We staan rond 09.00 uur bij de start. Het is tamelijk druk en dit is te merken aan de lange rij die er staat bij het inschrijven. Dit is eigenlijk het enige minpuntje van vandaag. Dit zouden ze iets beter kunnen organiseren. Voorbeelden genoeg bij andere toertochten.

Nog een minpuntje zou mijn eigen stuurkunst kunnen zijn want al na enkele kilometers ga ik onderuit en maakte een flinke smak in de 'droge' sloot. Ik krijg ff geen adem maar als ik van de schrik bekomen ben stap ik weer stoer en flink onder de 'bagger' op m'n fietske.

Dick houdt zoals gewoonlijk het tempo flink hoog. Omdat ik bang ben om weer te vallen neem ik minder risico. Dit betekent meteen dat ik moeite heb om het tempo bij te houden van die gasten.

Gaandeweg gaat het wat beter en op een gegeven moment ben ikzelf op kop gaan rijden en heb dit een kilometer of 10-15 vol kunnen houden. Het voordeel hiervan is dat je jouw eigen tempo kan rijden. Inhalen wannneer jou dit uitkomt. De anderen moeten daarna ook maar zien in te halen, maar moeten dan steeds het gaatje naar jou dicht rijden.


Dit kun je dan beter de bikkels laten doen dan ikzelf. Het parcours is modderig en zwaar. Maar wel enorm leuk en afwisselend.
Onderweg nog flink kloten met mijn ketting. Die is van het kleinste blad afgelopen en klemvast tussen het frame gaan zitten. Met veel 'vijven en zessen' lukt het me om de ketting los te maken. De andere jongens blijven enkele kilometers verderop wachten. Ze kunnen niet terug rijden omdat het een smal'single-track' parcours is waarbij je niet makkelijk tegen de richting in kan fietsen.

Na een kilometer of 40 moet ik Dick, John en Jeroen toch laten gaan. Ik kan ze gewoonweg niet meer bijhouden. Cees is dit enkele kilometers eerder al overkomen.
Eindelijk komen we bij de finish aan. We zien er allemaal uit als varkens die lekker in de modder hebben gespeeld.

We laten ons bij de finish de erwtensoep heerlijk smaken.
Het is weer een zware, modderige maar wel leuke toertocht geweest vandaag.....

Neus op de feiten 'Plasmolen'

Vandaag voor het eerst op de MTB. Een prachtige rit welliswaar, maar wat heb ik afgezien zeg. Het vaste MTB-groepje ging meteen met aardig tempo van start.



Hierboven de route. Tijdens het eerste klimmetje blaas ik meteen mijn bovenbenen op.
het gaat me te hard en moet meteen afhaken. Hartslag constant tussen de 170 en 185 bpm. Ik zit al na 17 km te op m'n klokkie te kijken en af te tellen naar het einde.

Na zo'n 30 km raak ik de andere jongens kwijt en rijd ik het laatste stuk naar de finish alleen terug. Het blijk ook dat ik een pijl heb gemist want ik ben al na zo'n 40 km weer terug bij de finish. De andere jongens zijn er nog niet. Die gaan nog z'n 10 km extra. Hun liever als ik.



Vandaag dus met de neus op de feiten gedrukt. Gevolg van het 'bourgondische leven' de afgelopen weken. Dit in combinatie met het niet of weinig fietsen in deze weken geven niet best gevoel.

Nu langzaam aan proberen de 'fiets-draad' maar proberen op te pakken.

Rondje 'buffelen' met de A

Afgelopen dinsdag een rondje gereden met A/B gezamelijk. Lekker gefietst en uiteindelijk zo'n 33.0 km/u gemiddeld.

Vanavond (donderdag) om 18.30 uur zoals gewoonlijk verzamelen we bij het schoenenmuseum. De 'snelle jongens' zijn terug van vakantie, dus dat wordt waarschijnlijk 'afzien' vanavond. Klokslag 18.30 uur vertrekken we en er blijven 2 mannen van de B-ploeg staan.

Dit is eigenlijk niet eens zo onverstandig van die gasten. Misschien had ik het beter ook kunnen doen. Hieronder de route zoals gewoonlijk. Als je de route 'narijdt' kun je de snelheden, hartslagen, etc allemaal zien.



Hierboven de route en de gegevens. Klik in het kaartje eerst op het vetgedrukte logootje met fietser. Klik daarna rechtboven onder 'help' weergeven in metrisch . Dan zie je alles in kilometers ipv miles.

Om een lang verhaal kort te maken. In het begin gaat het nog vrij rustig. Toch wordt uiteindelijk na zo'n 60 kilometer een gemiddelde van 37.3 km/u gemiddeld gehaald. Niet gezond volgens mij.....

Ikzelf heb alleen kunnen 'volgen' en heb me tijdens de rit diverse keren afgevraagd waar ik in Gods naam mee bezig ben. Als ik dan weer thuis ben en een heerlijk douche heb gehad is het eigenlijk wel 'kicken' dat je dan welliswaar op je tandvlees, maar toch dit snelle groepje bij hebt kunnen houden vanavond.

Hieronder het groepje van TC Waalwijk vanavond:

Cristiaan Wagemakers (De Shadow)
Angelo Roteiro (D'n Italiaan)
Dick Hulst (Dickie Pinarello)
Thomas van der Kolk (De Vlugge Thomas)
Arie van Beek (Aai d'n Bijter)
Cees Timmermans (Cees d'n Bikkel)
Jan van Zoest (Jan d'n Stoemper)
Rini de Bie (De Bourgondier)

Rondje Col D'ey - Col de Croix Rouge

"Ik raak deze vakantie geen fiets meer aan". Dat is dè gedachte die na m'n 'Cinglé-avontuur' overheerst. Maar nadat ik de volgende dag het 'uitfietsen' dus oversla, begint het 2 dagen later gelukkig weer te kriebelen om op de fiets te stappen.

Vandaag dan maar een ritje Col D'ey en Col de Croix op het programma.
Hieronder de route en de gegevens. Klik in het kaartje eerst op het vetgedrukte logootje met fietser. Klik daarna rechtboven onder 'help' weergeven in metrisch . Dan zie je alles in kilometers ipv miles.



Ik vertrek vanaf camping L'Ayguette en ga met een rustig tempo 'op en af' naar Buis Les Barronies. Hier hebben we 2 jaar geleden met een gezelllige groepje 'liefhebbers' een 'midweekje' rond gefietst.

We verbleven daar in een 'Cabannes' die Loek (een kennis van...) zo'n 25 jaar geleden gekocht heeft. Dit huis in de loop der jaren opgeknapt. In z'n achtertuin een prachtige steile rotspartij waar je heerlijk naar toe kan wandelen al je dit zou willen.
Hieronder een collage van dit uitstapje.



Afin, vandaag fiets ik dus alleen door Buis-les-Barronies en ga richting ?? Wat verder sla ik linksaf de Col D'Ey op. Ik probeer m'n hartslag constant boven de 160 bpm te houden. Ik wil mezelf testen of ik dit de gehele beklimming vol kan houden.

De beklimming gaat in een heerlijke 'flow' en hijgend kom boven. Hier stop ik even het mooie uitzicht. Het is hier altijd prachtig, maar nóg mooier als je hier een week of 6 eerder komt. Dan staan die grote lavendel-velden schitterend in bloei.

Ik hervat de fietstocht weer met een prachtige afdaling die eindigd in St. Jalle.
In dit typische Franse dorpje ga ik linksaf en volg de vrij lange provinciale weg richting Les Pilles. Halverwege deze weg ga ik even de weg af voor een heerlijke amandelkoek met een koele cola.



Wanneer ik het tunneltje bij Les Pilles doorfiets ga ik meteen linksaf en begin direct met de beklimming naar Col de Croix rouge. Wederom de hartslag op 160+ bpm en ik moet zeggen: "Het gaat vandaag echt top".

Als ik boven ben meteen maar door voor de afdaling en die is mooi. Zo mooi dat ik besluit om deze een andere keer van deze zijde te beklimmen. Wederom dus een reden om volgend jaar weer terug te keren naar deze streek.

Via Mirabel-des-Barronies en Puymeras fiets ik terug naar de camping, waar ik zoals inmiddels gebruikelijk na elke fietstocht geniet van een koel biertje. Dit is typisch weer zo'n fietstochtje dat echt genieten is.
De beentjes voelen prima aan deze tocht. En zoals dit ritje verlopen is, mag het altijd gaan van me......

Officieel cinglé !! No 3363

Hier dan eindelijk mijn BTBV (bocht tot bocht verhaal)
Eindelijk is het zover. Vandaag is het de bedoeling om ons 'in de boeken' te fietsen. Ik sta om 05.15 uur op. Eerst even naar het toilet. Ik 'hoor' een paar wc's naast me dat Hans ook al wakker is.

Hans is een kerel uit Groningen. Met hem heb ik vorig jaar een ritje met oa. daarin de 'Gorge de la Nesque' en de Mont Ventoux via Sault gereden.
Vergezeld toen met Jeroen en Martijn en Anne. De laatste drie zijn er dit jaar niet. Maar Hans en zijn gezin wel.
Ik vind het een prima idee om vandaag gezamelijk de Cinglé te rijden. Met z'n tweeën is namelijk niet alleen sowieso gezelliger. Je kunt je ook aan elkaar 'optrekken' en het geeft wat meer moraal.

We vertrekken om iets voor zessen met de auto van de camping in Faucon. Iets voor half zeven staan we op de gemeentelijke parkeerplaats in Malaucene.
We kleden ons om en Hans gaat z'n 'kleiwerkje' nog ff afmaken bij een openbaar toilet in Malaucene.

De bakker is al open en nadat we hier onze eerste stempel hebben gekregen starten we om 06.37 uur aan het avontuur. Zoals afgesproken beginnen we rustig aan. We worden al snel ingehaald door een Nederlander die vandaag ook 3x omhoog gaat. Hij gaat wel wat sneller als ons, maar Hans en ik glimlachen naar elkaar.

Wat later komen we al iemand tegen in de afdaling. Helemaal 'ingepakt' is die gast. Hij zal het wel koud hebben dan. Hij heeft aan ons 'cinglé-nummerplaatje' al gezien dat wij ook voor 'de Cinclé' gaan en wijst naar zijn eigen plaatje.

Maar de temperatuur valt wel mee. Het is zelfs aangenaam te noemen. De mistral wind zal vandaag aanwezig zijn, maar hier hopen we de eerste twee beklimmingen geen last van te hebben.

Voorbij de Mont Serein, gaat Hans een ietsie sneller fietsen. Ik blijf gewoon m'n eigen 'zeer rustige' tempo rijden. Maar enkele kilometers voor de top besluit ik om toch iets te versnellen en dus de hartslag wat hoger te laten worden.

Ik blijf Hans steeds in het zicht houden en loop zelfs heel langzaam in. Om iets voor negen uur zijn we boven. Uiteindelijk is Hans een minuutje of wat eerder boven als ik. Hier op de top heerst een geweldige rust op dit tijdstip. Alleen een Franse vader met zijn zoon is via Sault al naar boven gefietst. We maken een praatje en wat fotootjes natuurlijk.
De winkel boven is nog dicht. Dus die stempel gaan we de volgende keer op de top wel 'scoren' hier.

Hieronder een collage van de eerste beklimming van de MV vandaag. Rechtsboven heb ik er ook een foto bijgedaan van het Jeux de boulles kampioenschap. Hier ben ik/we natuurlijk trots op. Net als vorig jaar zijn m'n zoon Dennis en ik kampioen van de camping geworden!!! Dit is net 2 dagen geleden gebeurd dus........


1e beklimming Mont Ventoux via Malaucene.

We dalen af naar Bedoin. Hans voorop en deze moet na enkele bochten al flink in de remmen. Wat is namelijk het geval? Er steekt een kudde schapen over.... Dit is toch link als je met zo'n 70 km/u afdaalt. Maar we knijpen op tijd in de remmen en rijden er kundig omheen.

Onder in Bedoin aangekomen halen we bij de 'Office de Tourisme' (vlakbij fonteintje)
de benodigde stempel. Achteloos zet hier de mevrouw een stempel. Je ziet ze denken: "Weer zo'n stelletje mafkezen".

Hans trakteert me op een 'bakkertje' en we genieten op een bankje van onze heerlijke 'pain de abricot' en een koele cola. Jammer dat er net zo'n veegmachine langs komt. We moeten echt maken dat we weg komen anders zijn we een 'broodje stof' aan het happen.

Om 09.50 uur vertrekken we via Bedoin voor onze 2e beklimming. Vanaf deze kant ken ik de beklimming inmiddels op mijn duimpje mag ik wel zeggen. Dit komt goed uit want mijn kilometerteller en hartslagmeter werken niet meer. Met dank aan 'mijn jongens', die gewoon bij het opladen van dit apparaat de stekker uit het stopcontact gehaald hebben omdat hun eigen 'PSP' (gameding) ff voorrang had.

Wij rijden wederom het eerste stuk rustig naar boven. Maar bij de bocht van St Esteve kan ik in dit tempo de trappers amper rond krijgen. Ik besluit om nu wat meer risico te nemen en probeer in een goed en lekker ritme te komen. "Rustig aan Rini, je gaat te hard!!" waarschuwt Hans. Wij hebben steeds ongeveer dezelfde hartslag gehad dus Hans kan het wel weten......

Maar ik voel me redelijk goed en zelfverzekerd dus ga ik gewoon door. Ik denk dat dit voor Hans ook een seintje was dat hij nodig had. Hans pikt gewoon aan en gaat zelfs 'over mij heen'.

Halverwege komen onze vrouwen (Harriette en Franka) ons met de auto voorbij. "Kom op Rini!!" roepen ze. Harriette (de vrouw van Hans) is chauffeur vandaag en rijd richting Hans die ik inmiddels al niet meer zie.

3 kilometer voor Chalet Reynard staan de vrouwen en kids van Hans. Ik neem een heerlijke koele cola aan en drink deze in één keer leeg. "Hans gaat in meteen door" hoor ik. Dus ik besluit ook snel maar weer door te gaan. Hoewel het na Chalet Reynard niet echt 'soepel' gaat kom ik mede door de aanmoedigingen van kids en vrouwen in 2.10 uur boven. Wederom is Hans een minuut of 5 eerder op de top.

De vrouwen staan boven te wachten en Hans heeft al de benodigde stempels ontvangen. We rusten boven even uit en genieten van het uitzicht. Niet te lang, want we kunnen beter deze extra tijd in Sault gebruiken bij de lunch. We dalen af naar Sault. Een lastige afdaling omdat het wegdek niet al te best is. Dus toch ruim 35 minuten geconcentreerd 'sturen'.


2e beklimming Mont Ventoux via Bedoin.

In Sault nemen we het er lekker van. Het is heerlijk weer en het terras in het centrum is op dit tijdstip helemaal vol. We besluiten om binnen te gaan zitten. Het restaurant heeft een 'wielrenners-menu', maar ook 'friet met kip'!! Hans kijkt me ondeugend aan en we besluiten om gewoon Friet met kip te nemen. Het betekent dat we vrij zeker van de zaak zijn en dat we die Mont Ventoux vandaag 3x gaan 'pakken'.

We zitten ruim een uur in het restaurant en iedereen heeft zijn/haar buikje aardig vol. Om precies 14.00 vertrekken we vanuit Sault voor onze 3e beklimming.
We worden ingehaald door 2 Belgische jongens. Het toeval wil dat ook zij met hun 3e beklimming bezig zijn. Alleen zijn zij in Bedoin gestart en hebben ook beduidend snellere tijden 'geklokt'.

We rijden gezamelijk omhoog en de Belgen moeten er hartelijk om lachen dat wij net een portie 'friet met kip' naar binnen hebben gewerkt. Ze komen dan hun 'verzorging' tegen en stoppen hiervoor. Hans en ik rijden door, maar ik kan het tempo niet echt volgen en laat Hans gaan. Na een kilometer of 10-12 klimmen staat onze eigen 'verzorging' langs de kant en hier stop ik bij Franka even voor een lekkere koele cola.
Snel weer op de fiets en wat later zie ik 'de 2 Belgische jongens' weer aansluiten bij me. Ze gaan er meteen 'overheen' en nadat ik hun niet meer zie probeer ik één tempo omhoog te rijden en in de vertrouwde 'flow' te komen.

Enkele kilometers wanneer het wat vlakker is kijk ik die mannen 2 bochten verder weer in de rug. Ik schakel een 'tandje bij' en probeer toch weer bij die gasten 'aan te pikken'. Dit lukt wonderwel vrij snel en ze kijken verbaast op. Na even op adem te zijn gekomen neem ik 'de kop over' van hen.

Het gaat prima nu en ik probeer het tempo aan te houden wat ik net alleen reed. "We zien het wel", denk ik bij mezelf. De laatste 4-5 kilometer zitten er best 'vlakkere' stukken in en 'de grote plaat' gaat er warempel nog op.

Er worden snelheden van tegen de 30 km/u gehaald nu en ik waar ik op hoopte gebeurd. Ik zie Hans daar in de verte. Hup,nog een tandje erbij, want dan kan ik mooi bij Chalet Reynard met Hans naar boven rijden.

We rijden ook nog 'Cancelara' voorbij. Hij heeft tenminste een opvallend Zwitsers shirt aan, daarom deze naam voor hem. Het blijkt ook een Belg te zijn die de andere 2 jongens al eerder tegen zijn gekomen.

Voorbij Chalet Reynard rijden we met z'n vieren omhoog. Maar waar ik al bang voor was gaat gebeuren. Door de krachtinspanning van zonet kan ik omhoog niet 'volgen' en laat een gaatje van 5-10 meter vallen. Het wordt zo'n 50 meter en dan komt 'Cancelara' mij weer voorbij.

"Komaan jongen, die gasten zitten allemaal kapot. Aanpikken bij mij en volhouden", moedigd de Belg mij aan. Ik laat me weer lekker 'opnaaien' en met een uiterste inspanning rijd ik in het wiel van 'Cancelara' naar Hans en de twee Belgen toe. Gelukkig valt de 'mistral-wind' die ze voorspeld hebben vandaag enorm mee.

Uiteindelijk zijn we met z'n vijven bij elkaar. 5 mensen die waarschijnlijk binnen 20 minuten Cinglé gaan worden.
'een beetje gek!!' Nee hoor, 'harstikke gek!!' denk ik bij mezelf. 'Maar wel 'kicken' dat je dit gaat halen'.

Ik kan die gasten nog één bocht volgen en dan is het kaarsje helemaal uit bij me. het gaatje van 10 meter wordt in 'no time' 100 en zelfs 500 meter. Ik sta aardig 'geparkeerd' en alles in mijn lichaam doet pijn en zegt: "stoppen", maar ik heb geen krampverschijnselen en weet gewoon dat ik het ga halen. Ik schakel op het kleinste verzet dat ik heb en draai de pedalen rond.



Snel gaat het echt niet meer nu, maar dat doet er niet toe voor me. In de verte zie ik dat Hans ook nog bij die Belgen moet 'lossen'. Die hebben dus wel 'gewonnen'vandaag.

Uiteindelijk kom ik om 1.50 uur boven op de top bij de andere jongens. Dolgelukkig feliciteren we elkaar en er worden foto's gemaakt van ons 'Cinglé-groepje'
Ook nemen we de felicitaties van 'de vrouwen' in ontvangst. Bovenop rusten we nog wat uit en drinken nog een laatste colaatje.

Dan wordt het weer tijd om af te dalen naar Malaucene. De afdaling voelt als een overwinning nu. Veel beter als enkele dagen geleden. De pijn in mijn rug is minimaal gweest vandaag, met dank aan Paul natuurlijk. De laatste 5 kilometer van de afdaling voel je de 'mistral-wind' tegen de fiets beuken. Gelukkig hebben we er vandaag geen last van gehad.
Trots als een pauw komen we op de camping aan waar we door onze 'vakantievrienden' gefeliciteerd worden voor de geweldige prestatie die vandaag geleverd is.

Cinglé 3363, grandioos!! De volgende uitdaging in 2011 waarschijnlijk...........


3e beklimming Mont Ventoux via Sault + stempelkaart.

26e keer Mont Ventoux

Grote plannen volgende week. Wat zijn die dan?? Dan wil ik officieel 'Cinglé' worden.
Wat is dat nu weer zullen jullie denken. Dit betekent dat je op één dag de Mont Ventoux van alle drie de verschillende zijden beklimt.

Als de Marmotte goed zou verlopen had ik al in gedachten om dit tijdens deze vakantie te gaan doen. Hans, mijn 'campingmaatje' geeft aan dat hij hier ook wel zin in heeft. Dus daarom meteen 'plan de campagne' gemaakt.

Hans gaat volgende week vrijdag weg. Donderdag de tent opruimen, dus dan moet de 'grote dag' woensdag 4-8-2010 worden. Maar voordat ik deze 'Cinglé' ga doen wil ik eerst de Mont Ventoux via Bedoin beklimmen. Zo krijg ik een beetje 'het gevoel' en weet ik hoe ik er voor sta.

Ik heb de Mont Ventoux de laatste jaren diverse keren 'gedaan' en deze keer gaat de 26e keer worden heb ik berekend. Misschien ga ik wel voor de 30e keer dit jaar deze 'kale berg' op.

Ik besluit om vanaf de camping te vertrekken. Dit is dan ongeveer 25 km naar Bedoin.



Ik sta vrij vroeg op. Het is wederom weer een stralende dag. Het lijkt wel of het in deze streek altijd mooi weer is. Ik sta via Entrechaux en Malaucen richting Bedoin. Ik moet ook nog even de Col de Madeleine over (kleine) en sta dan met 500 hmtr en 25.0 km/u op de teller in Bedoin. Lekker doorgereden dus voor mijn doen.

Ik ga in Bedoin nog even naar de bakker voor een heerlijke 'pain de abricots' en een koele cola. Aan de overkant van de straat staat tegen een woonhuis een bankje. Hier ga ik er eens even lekker voor zitten en geniet van al het lekkers.

Over de beklimming heb ik verder niet zo heel veel te vertellen. Behalve dan dat ik probeer om niets te 'forceren'. Dit natuurlijk allemaal voor komende woensdag.
Ondanks dat, gaat het heel moeizaam. Hoe het komt weet ik niet, maar het is 'werken'.
Eigenlijk moeten de benen het werk doen. Maar ik ben te veel met m'n lichaam aan het fietsen. Hierdoor krijg ik het halverwege 'het bos' al flinke pijn in mijn rug.

Deze pijn wordt eigenlijk niet minder. Integendeel zelfs. Maar ik ga 'gewoon' door. Twee kilometer voorbij Chalet Reynard komt een 'klein menneke' dichterbij en blijft achter me fietsen. Een 'Belgske' blijkt. Ik geef aan dat ik het ontzettend knap van hem vind wat hij aan het doen is. Hij verteld me dat zijn vader achter hem zit en dat ze de beklimming via Sault aan het doen zijn.

Even later komt zijn vader voorbij 'gepuft' : Ja, ik moet hem een beetje in toom houden hè'. Het 'Belske' heeft op zijn vader gewacht en rijden met zijn tweeën weg van mij. Een 'Mont Ventoux-fotograaf' maakt een foto. Hieronder kun je de foto's zien waar ook die jongen en zijn vader te zien zijn.



Uiteindelijk kom ik in 2.02 uur boven. Dit is niet echt goed. Maar het is de 1e keer deze vakantie en de pijn in de onderrug heeft ook wel meegespeeld.
Bovenop maakt een mevrouw nog een mooie foto van me. Dan daal ik af naar Malaucene. Zelfs tijdens deze afdaling voel ik de pijn in mijn rug. Dus uiteindelijk ben ik blij dat ik beneden ben.

Gelukkig hebben we op de camping met Paul 'onze eigen fysiotherapeut'. Wanneer ik vertel van mijn klachten bedenkt hij zich geen moment en in de vooravond krijg ik van Paul een 'behandeling'. Hij 'kraakt' het één en ander en plakt een paar 'wonderpleisters' op mijn rug.

Gelukkig heb ik nog een dag of 4 voordat we de 'Cinglé' gaan doen. Dus gewoon rustig aan nu de komende dagen.

Rondje Veaux-Brantes-Propiac

Gisteren weer een gezellig avondje gehad en een heerlijk flesje rosé 'soldaat' gemaakt. Het is daarom goed om deze alcolhol er vandaag maar eens goed uit te fietsen.

Hieronder de route en de gegevens. Klik in het kaartje eerst op het vetgedrukte logootje met fietser. Klik daarna rechtboven onder 'help' weergeven in metrisch . Dan zie je alles in kilometers ipv miles.



In Faucon ga ik rechtsaf voor de altijd rustige, maar snelle afdaling naar Entrechaux. Hier maak ik een fotootje, want ik kom hier elk jaar verschillende keren langs en steeds blijft dit weer een prachtig plaatje.

In het centrum van Entrecheaux ga ik linksaf en volg het glooiende landschap totaan de splitsing Malaucene en Veaux. Ik besluit linksaf richting Col de Veaux te gaan. Dit is een leuke beklimming en wanneer je afdaalt ga je het riviertje 'de Toulerenc' over. Ik vervolg de weg naar boven en hier aangekomen ga ik weer rechtsaf richting St. Leger de Ventoux.

In de verte zie ik een bekend shirt van 'wielertoerist'. Ik rijd hem achterop en het blijkt Yves te zijn. Hij zit op een camping in Vaison La Romaine en doet vandaag een ritje met z'n campingmaatje. Yves en ik kletsen tijdens het klimmen nog wat bij en uiteindelijk fiets ik alleen verder naar Brantes.

Om het 'schilderachtige ' Brantes te bereiken is een korte, maar pittige beklimming nodig. Ik merk wel dat deze beklimming me makkelijker afgaat dan enkele jaren geleden. En dat is logisch ook natuurlijk. We hebben ook enkele jaartjes meer 'klimervaring'

In het 'centrum' van Brantes is maar één terras en wie kom ik daar tegen? Jelle en Silke, dat is een verrassing! Broer en zus zitten te genieten van een colaatje en willen net dezelfde richting op rijden als ik. We gaan met z'n drieën verder.

Col de Fontaube, die we enkele dagen geleden beklommen hebben mogen we nu in deze richting afdalen. Echt een heerlijke afdaling, maar ook een paar verradelijke 'haarspeldbochten'. We komen er goed doorheen en ook Silke doet het ondanks haar geringe 'daalervaring' prima en gaat netjes de scherpe bochten door.

Aan het einde van de afdaling gaan we rechtsaf richting Buis de Barronies. Na enkele kilometers linksaf voor de beklimming van Col de Propiac. Dit is van deze kant een mooie beklimming met een enkele kilometers 'vals plat' vooraf. Hier blijven we met z'n drieën bij elkaar.

Wanneer het echt omhoog gaat besluit Jelle er vandoor te gaan. Ik laat me deze keer niet verleiden om 'mee te gaan' en besluit in de buurt van Silke te blijven. Ze doet goed haar best om te volgen en wanneer er een gat valt tussen mij en haar, lijkt ze in de 'problemen' te zijn. Maar wanneer ik het tempo een 'ietsie pietsie' laat zakken, komt ze langzaam maar steeds dichterbij.



Het is een echt 'bijtertje' en voert dan ook maar meteen de uitdrukking 'erop en erover' in de praktijk uit. Ik blijf steeds hetzelfde tempo aanhouden maar het gaatje met Silke wordt steeds groter. Ik hoop niet dat ze zichzelf 'opblaast'.

De laatste kilometer van de beklimming probeer ik toch weer naast Silke te komen. Maar ze laat dit niet zomaar gebeuren en haalt alles uit de kast om net vóór Rinus boven op de top aan te komen......

Grote klasse van deze 13 jarige meid en ik ben benieuwd of ik haar volgend jaar nog kan volgen. Afin, bovenop nog wat uitgerust en wat fotootjes gemaakt. Jelle was er natuurlijk alang. Dit is voor deze 'aankomende Sven Kramer' Natuurlijk een 'eitje'.

Wat volgde was nog een heerlijke afdaling naar de camping in Faucon toe. Want dat is toch altijd weer het mooie van een beklimming.
Resumé: het was een heerlijk ritje in mooie omgeving en goed gezelschap.

Rondje Col de Fontaube

Dinsdag 27 juli aangekomen op onze inmiddels vertrouwde camping in Faucon. Alle vakantievriendjes en vriendinnetjes zijn er al. Dus nog voordat de tent opgezet is heb ik al een afspraak gemaakt om met die gasten de volgende dag te gaan fietsen. Zo gezegd, zo gedaan.

Hieronder de route en de gegevens. Klik in het kaartje eerst op het vetgedrukte logootje met fietser. Klik daarna rechtboven onder 'help' weergeven in metrisch . Dan zie je alles in kilometers ipv miles.



De route is prima voorbereid door Paul. Deze heeft thuis zijn huiswerk goed gedaan en een paar mooie tochten op het programma staan deze vakantie. We vertrekken rond 10.00 uur met prima weer van onze camping L'ayguette. Ons gezelschap bestaat uit de 'schaatsers in opleiding' Jelle en Silke, zoon en dochter van Rudy. Paul, Marten, Hans en ikzelf.
We beginnen vanaf Faucon met een rustige afdaling zodat iedereen nog ff kan wennen.


Rudy en Paul nu nog 'fluitend' naar boven.

Tijdens de beklimming van Col de Fontaube gaan Jelle en Hans er vandoor. Dit zijn vandaag de betere klimmers. Ze worden gevolgd door Marten. Deze mag deze vakantie niet te hard rijden van zijn trainer want na de vakantie wil hij nog wedstrijden gaan rijden dus hij moet ná de vakantie pas 'pieken en niet nu!! Ikzelf blijf bij Silke, Rudy en Paul. Onderweg maak ik nog wat fotootjes.


Silke op top van Col de Fontaube

Op een gegeven moment kan ik het toch niet laten en probeer Marten die ik in de verte nog kan zien nog in te halen. Dit lukt uiteindelijk maar hier moet ik wel flink m'n best voor doen. Met een vrij hoge hartslag kom ik boven en maak nog snel een mooie foto voor m'n blog.


Bovenop de Col de Fontaube, een 'plaatje'

Even later komt de rest. Silke zit ook aardig kapot en gaat meteen onder een boompje in de schaduw zitten. Wanneer iedereen een beetje 'uitgepuft' is gaan we weer verder richting Brantes. Dit dorp rijden we voorbij om Col des Aires te beklimmen. Dit stelt eigenlijk niet veel voor, maar ze noemen het wel een Col. Hier hebben we vorig jaar een hele dag gestaan toen de Tour de France langs is 'geraced'.


Hans en Jelle

Wanneer we zijn afgedaald gaan we rechts richting Pas de Ventoux. Het tempo gaat aardig omhoog. Marten demareert uit de groep en Jelle gaat hier achteraan. Daarna is het 'erop en erover' voor Jelle en ik probeer samen met Hans één tempo omhoog te rijden. Wanneer we bij elkaar zijn gaat Jelle langzaam versnellen totdat echt iedereen 'eraf' ligt. Ik probeer steeds bij te houden. Maar Jelle gaat steeds harder en harder. Uiteindelijk kan ik niet meer volgen en 'blaas mezelf helemaal op'. Hans komt even later 'hard over mij heen' en uiteindelijk ben ik blij dat ik boven ben.


Marten, Paul, Rinus zelf, Rudy en Jelle.

Uiteindelijk komen we moe en voldaan op de camping aan. We hebben wel een pilsje verdiend vind Rudy en nodigd ons uit voor een heerlijke 'halve liter' Paul geeft ons nog wel aan dat het allemaal wel wat minder mag en kan. We zijn hier namelijk wel op vakantie!!

Marmotte uitgereden!!!

Missie volbracht voor Rinus. De marmotte uitgereden op zaterdag 03-07-2010. Dat het een 'makkie' was wil ik niet zeggen, maar eigenlijk relatief makkelijk mijn éérste Marmotte uitgereden.

UPDATE DAG 4!! D-Day (de dag van de Marmotte)


Woensdag 30-6-2010 Dag 1
Eindelijk is het dan zover. De reis kan beginnen. Na een dag nog ff flink zwoegen op het werk ging ik vroeg in de avond de tas nog inpakken.
Om 21.00 uur afscheid genomen van vrouw en kids, daarna m'n broer Arnoud. (Nolleke voor bekenden) opgehaald.

Om 21.30 vertrokken naar Limburg. In Elsloo afgesproken met Orbi en Niels. We zullen gezamelijk afreizen in de nacht naar Oz-en-Oisans. In de ochternd staan we bij Grenoble in de file. Hierdoor verliezen we wat kostbare fietstijd voor deze dag. We komen rond 10.00 uur aan in Ozz. Dit is met de auto al een serieuze beklimming, laat staan met de fiets.

Bij aankomst melden we ons bij Chalet Beyond. Omdat het chalet dat we eigenlijk gehuurd hadden brandschade had opgelopen hadden we een ander chalet kunnen krijgen.
Net zo lux, maar wel 10 minuten lopen en klauteren naar het chalet waar we lunch en ontbijt zullen krijgen. Het chalet zelf is wel mooi. Arnoud en ik hebben echter wel de pech dat net wij dat kamertje (2x3 mtr)hebben zonder balkon en zonder wastafel en douche op de kamer. Ook een tafeltje of stoeltje om wat spulletjes op te leggen ontbreekt.
Dit is een tegenvaller dus......, zeker als je kijkt wat voor prijs je hiervoor moet neerleggen voor enkele dagen logeren.



Na ons te hebben geinstalleerd drinken we eerst gezamelijk een lekker koel drankje. Daarna omkleden om onze eerste rit te maken. Hieronder kun je de route zien van dit ritje. We dalen eerst af richting het stuwmeer onderaan de Glandon. Hier kun je als je wilt al een enorme snelheid halen.



Ik moet zelf eerst ff wennen. Maar Erik en Niels gaan hier al als een 'speer'.
Daarna begint de beklimming richting de Alpe d'Huez via Villa Riculas.
Ik voel me toch wat 'dizzy' van de reis en besluit rustig aan te doen. Niels ben ik al naar 2 bochten kwijt en bij Erik duurt het een paar bochten langer voordat ik hem 'kwijt' ben. Eindelijk komen we bij het dorpje Huez uit. We besluiten om nog de laaste bochten te maken om de top van Alpe d'Huez te bereiken.
Bovenop nog een paar fotootjes gemaakt. Voor het thuisfront en m'n weblog natuurlijk.



We besluiten om de Alpe d'Huez af te dalen en daarna via Rochetaillee terug te gaan naar ons chaletje. Wanneer we bij het stuwmeer zijn begint de beklimming naar ons chalet. 'Non de jus' zeg wat een steile k#..*beklimming. Zo'n 7 km met zo'n 600 hoogtemeters. De laatste 2 kilometer valt er nog wat 'warme' regen. Heerlijk zeg!!
Bekaf en ontgoocheld kom ik boven. Totaal zo'n 1800 hoogtemeters vandaag. De twijfel voor komende zaterdag is alleen maar groter geworden. "Dit ga ik niet redden", spookt het door mijn hoofd. Bovendien voel ik alle spieren in mijn lijf. Vooral mijn rug en kuiten voel ik enorm.

Na een heerlijke douche klauteren we naar boven naar het chalet waar we de komende dagen ontbijten en van onze maaltijden 'genieten'
Deze wandeling is ook weer een inspanning van zeker 10 minuten. Eenmaal aangeschoven aan tafel krijgen we een 'vispasta' voorgeschoteld. M'n broer kijkt me bedenkelijk aan. Niels neemt er zelfs geen hap van en laat alles staan. Erik en ikzelf 'duwen' alles naar binnen zonder er al te veel bij na te denken.
Je moet immers toch koolhydraten 'stapelen' de komende dagen.

Één ding weet ik zeker. Deze beklimming naar het chalet in Oz doet Rinus deze paar dagen echt niet meer.
Ik krijg nog een heerlijke 'diepe' massage van m'n broer en daarna val ik als een blok in slaap.


Donderdag 01-07-2010 Dag 2
Rond een uurtje of 8 worden we wakker. Het ontbijt in 'koolhydratenchalet' is eenvoudig, maar wel te doen. Wat stokbrood met kaas en ham en daarna een yoghurt met muesli.
Na het ontbijt en meteen omkleden maar weer. Voor vandaag hebben we het volgende programma: De eerste 3 bochten van de Alpe d'Huez, daarna bij La Gare rechtsaf een klein weggetje in. Deze volg je dan tot aan Les Deux Alpes. Dit is de zogenaamde 'balkonroute'. Hierna willen we La Berarde nog omhoog fietsen. Een flinke klus dus vandaag!
Ikzelf heb niet zo'n zin om weer kapot thuis te komen vandaag, dus ik besluit om alleen La Berarde te fietsen. Dick en Eddie (2 clubgenoten) zijn vroeg deze morgen ook aangekomen op de camping onderaan bij Rochetaillee.
Zij willen vandaag (samen met een ploeg van Fietsenmaker Post in Kaatsheuvel) ook deze berg gaan bedwingen. Dit lijkt me voor vandaag dan ook genoeg.

Hieronder de route van vandaag.



Samen met Niels en Erik dalen we af naar de camping van Dick en Eddie. Die gasten zijn in alle vroegte aangekomen en hebben een paar uurtjes geslapen. Eerst een lekker bakkie koffie dus.....
Na de koffie vertrekken Niels en Erik alvast. Die zullen we misschien later op La Berarde nog tegenkomen.
Rond een uurtje of 11 vertrekken we richting Bourg d'oissans. Onderweg komen we de groep van Tom Post tegen. Zij logeren boven op de Alpe d'Huez. Ze draaien om en we gaan gezamelijk richting La Berarde. De groep Tom Post bevat de volgende personen.
Tom Post, Peter, Henk en Ad van Dongen (broers) Emiel, Karel Timmermans. Jos de Brouwer en Jasper. Gezellige mannen en ook redelijk goed getraind.

De beklimming van La Berarde is een hele mooie. Het gaat ook een stuk beter als gisteren heb ik het idee. Al fiets ik wel bijna achteraan maar dat maakt niet uit. Als ik mijn helm af doe vanwege de hitte wacht ik nog even op Ed. Maar deze maakt me duidelijk vooral niet te wachten op hem want dit heeft voor hem en mij geen zin.

Tijdens de beklimming wordt nog diverse keren op elkaar gewacht om de boel bij elkaar te laten komen. Dit komt mooi uit want dan kan ik nog mooi ff een fotootje maken hier van die mooie uitzichten



Halverwege de beklimming gaan we in het dorpje (8 huisjes) nog een heerlijke verfrissing pakken. Die gaat er wel in met deze temperatuur. Na het colaatje gaan we verder omhoog. Ze zijn een eindje verder omhoog aan de weg aan het werken. Het wegdek is nog nat van de teer en pek maar toch gaan we erdoor heen.

Na enkele honderden meters is de weg weer normaal en beklimmen we 'en groupe' omhoog zover dat we niet meer verder kunnen. (bij de waterval)



In het begin van de afdaling was het nog ff uitkijken natuurlijk. Het was goed dat we een helm op hadden want de steentjes (die aan de banden bleven plakken) vlogen werkelijk 'om je oren'.
Na twee km kwam ik Niels ook nog tegen. Hij had bijna de top van Berarde bereikt.
De lekke band deze rit kon niet uitblijven natuurlijk, maar Tommy had deze in 'no time' verwisseld.
Hierna kreeg je het mooiste gedeelte van de afdaling. Met de hele groep achter elkaar afdalen met een vaartje tussen de 60-70 km/u. Geweldig!!
Ik hoorde nog een 'fluitje' vanaf terras. Het was Erik die besloten had om zich met zijn fiets niet op het 'nieuwe natte wekdek' te begeven.



Uiteindelijk hebben we onderaan weer verzameld. Gezamelijk naar een 'ijsterras' gereden om een lekkere koele cola te drinken. De sfeer onderling is prima en er wordt flink gelachen hier.



Bij de camping van Dick en Ed aangekomen bel ik Arnoud op. Hij komt me ophalen hier want ik ga echt niet meer voor een 2e keer die beklimming naar Oz-en-Oissans doen. Geen denken aan, maar Niels (die ook net weer terug is van La Berarde) besluit dit dan toch wel te doen. Achteraf vertelde hij dat de beklimming nu 2x zo goed als gisteren ging.

Arnoud haalt mij op en we rijden naar boven bij Oz. Hij heeft vandaag de Alpe d'Huez opgefietst en heeft een nieuw PR gereden voor zichzelf. 1 uur en 50 minuten. Een verbetering van 5 minuten een paar jaar geleden. Zo zie je maar waartoe je in staat bent na een trainingsperiode van enkele maanden 'spinnen'.
Na een heerlijke douche in ons chalet weer met z'n vieren retour naar de camping om lekker te gaan eten hier.
Lekker gegeten hier. Geen koolhydraten, maar gewoon een groot bord met frieten en een paar heerlijk 'potten bier' Heerlijk!!
Mede door de biertjes hebben we het gezellig gehad hier. Flink gelachen, zo hard zelfs dat Erik op het laatst bijna in zijn koffie 'stikte'.

We hadden voor de volgende dag ondanks dat we niet zullen fietsen een 'druk' programma, waaronder 'de verkenning' van de Glandon.
Ikzelf heb deze al een jaar of 4/5 geleden al eens gefietst. Niels en Erik echter nog niet en willen deze graag eens verkennen met de auto.

We besluiten om dit vanavond te gaan doen. Omdat het anders morgen te druk wordt om dit alles voor elkaar te krijgen. We willen immers morgen ook de kwartfinale Brazillië-Nederland zien.

We rijden om een uur of 20.30 uur de Glandon naar boven. Vooral de eerste afdaling in de 'badkuip' en meteen daarop de korte steile beklimming van 12-14% geeft ons ontzag hiervoor. Voor mezelf heb ik al wel een idee hoe ik dit ga aanpakken. Vooral niet gaan 'forceren' hier en rustig eigen tempo omhoog.

In het donker komen we terug en bedanken Arnoud voor dit 'verken-ritje' dat ook bijzonder mooie plaatjes heeft opgeleverd. In het chaletje kijken we nog wat WK-voetbal en dan ga ik naar bed. Ditmaal probeer ik eerder dan Arnoud te gaan slapen. Deze snurkt enorm en als ik maar eenmaal slaap, word ik niet meer hiervan wakker.


Vrijdag 02-07-2010 Dag 3
Na het gebruikelijke ontbijtje. Alhoewel dit keer met gekookt eitje. Welliswaar gisteren gekookt maar toch .......Bij het terug wandelen maak ik nog een fotootje van het afgebrande chaletje waar we eigenlijk naast zouden logeren. Dit chaletje heeft echter ook brandschade. Hieronder kun je dat goede zien.



Arnoud en ikzelf rijden weer naar Dick en Eddie om onze startkaarten op te halen. Bijhet stuwmeer stoppen we nog even om hier wat 'plaatjes' te schieten. Hier staan ook veel fietsers die hier hun auto parkeren om de Glandon nog een keertje op te fietsen. Wij hebben besloten om vandaag niet te gaan fietsen maar een 'rustdag' te nemen. Een dag met veel 'stapelen'. Veel eten en drinken.



Bij Dick en Eddie eerst nog een lekker bakkie en dan de Alpe d'Huez op. Als je hier met de auto omhoog rijdt dan krijg je ook de kriebels hoor.
Hier rijden we als het goed is morgen ook, maar dan hebben we het 'taaier' vermoed ik.
Helemaal bovenop moeten we nog wat zoeken om uiteindelijk toch de 'sporthal' vinden waar we onze startkaarten kunnen ophalen.
Er staat wel een flinke rij met wachtende mensen, maar op zich verloopt het vrij snel. Binnen een half uurtje hebben we onze kaarten 4001 voor Dick,4002 voor Eddie en 4132 voor mezelf. Bij de uitgang checken we onze chip nog dat deze goed werkt.



Rond 13.00 uur rijden we weer naar beneden. We laten nog ff zien waar Arnoud morgen staat met de auto. Hier zal hij ons een laatste koel blikje cola aan kunnen geven of een banaantje als dat nodig is.

Op het terras in Bourg D'oissans pakken we nog een lekker colaatje en Arnoud probeert nog een foto te scoren van 'zijn' beklimming van de Alpe d'Huez. Uiteindelijk lukt dat niet, maar hij kan deze dan mooi morgen op zaterdag ophalen.

Om 15.00 uur zijn Arnoud en ik weer bij Dick en Eddie op de camping om de kwartfinale Brazilië-Nederland te bekijken.
De 'ploeg Post' heeft zich ook al genesteld voor de tv van Eddie. Deze mannen hebben er voor gekozen een vlak ritje te rijden en de beentjes toch wat beweging gegeven.
Na afloop hiervan worden de fietsen allemaal stuk voor stuk nagekeken door Peter, de vast mecanichien van de Post-ploeg. Bij de fiets van Eddie gaat het (buiten de schuld van Peter) mis. De 'pad' staat niet recht op de fiets en op moment dat Peter deze een beetje bij buigt breekt deze spontaan af.
Wat nu??. Omdat ik de enige ben met auto ben ik 'de lul'. Rinus gaat samen met Peter naar Bourg d'Oissans. Na alle winkels 'non, desolee' te hebben aangehoord gaan we naar winkel 2 nog eens terug. Deze fietsenmaker had immers nog iets wat er op lijkt.
Na mijn vraag of hij ons op een andere manier kan helpen, zie ik ineens bij hem zijn gezicht veranderen en volgens mij gaat er er een lichtje branden bij hem.

Hij gaat bellen naar een bevriende FM van hem in Grenoble. Deze heeft nog wel een Pinarello Dogma pad liggen. Na wat heen en weer sms'sen met fotootjes is het goede nieuws een feit. Omdat 'de pa' van de FM nog een boodschap moet doen in Grenoble zal hij de nieuwe 'pad' mee terug nemen naar Bourg d'Oissans.

We horen een gejuich en kunnen nog snel in een café de herhaling zien van de 1-0 voor Brazilië. Shit jammer, maar snel terug naar de camping zodat we de 2e helft nog kunnen zien...
Dit wordt een waar spektakelstuk. Een helft om nooit meer te vergeten. Dit was zo'n moment van: "Waar was jij op dat moment". Nou, wij zaten met z'n allen voor de buis bij de camper van Eddie. En een lol dat we hebben gehad, geweldig!!...



Sneijder geeft een voorzet en wordt finaal gemist door de keeper van Brazilië. 1-1!!
En als dan wat later dezelfde speler de 1-2 binnenkopt is het een gekkenhuis daar op die camping bij Rochetaillee.


Zaterdag 03-07-2010 Dag 4 (De Marmotte)
Hieronder de route en de gegevens. Klik in het kaartje eerst op het vetgedrukte logootje met fietser. Klik daarna rechtboven onder 'help' weergeven in metrisch . Dan zie je alles in kilometers ipv miles.



Ik sta rond 04.45 uur op. Het lijkt wel een normale werkdag want rond deze tijd opstaan ben ik wel gewend. Ik was al eerder wakker geworden van Niels en Erik. Deze mannen waren al om 04.00 uur opgestaan. Dit vind ik echter iets tè enthousiast.

Bij het opstaan merk ik meteen dat de 'diepe' massage van mijn broer me gisteravond goed heeft gedaan. We gaan om 05.00 uur gezamelijk ontbijten bij dat 'verdomde' chalet Beyond, dat steeds verder weg lijkt te staan. Ik stop me aardig vol met stokbrood besmeerd met jam en kaas. De resterende 'gaatjes' laat ik vol lopen met muesli-yoghurt.

Om 06.15 uur ga ik samen met Niels helemaal 'bepakt' naar beneden. Bij de camping aangekomen gaat Niels alleen verder zodat hij een zo goed mogelijk startplekje heeft.
Hier ga ik Dick en Eddie ophalen. Dick staat er helemaal klaar voor, maar kijkt bedenkelijk........"Hij gaat niet mee hoor,....ligt met migraine in bed"
"Sjonge Eddie, wat maak je me nou man". Ik kijk in de camper en zie Eddie nog niet eens liggen. Helemaal onder de dekens heeft hij zichzelf verstopt!! Wat een domper zeg!!
"Een half jaar getraind en dan dit....."

Dick en ik fietsen richting Bourg d'Oissans en hoe dichterbij dat we komen hoe drukker het wordt. Wanneer we het dorp in fietsen staat het eerste peloton klaar voor vertrek. Langzaam en rustig fietsen we ons startvak 4000 t/m 7000 in.



Het is nu 06.45 uur en dit betekent dus dat het nog een dik uur wachten is. Dick ontmoet zijn 'vakantiemaatje' uit Spanje. Ze praten lekker bij maar intussen wordt een uur op die schoenen met plaatjes staan toch wel vervelend. Hierop heb ik niet getraind het afgelopen half jaar. (verbeterpuntje)
In de smalle straatjes wordt nog een 'wave' uitgevoerd. Dit is dus wel een geinig moment.
Ik maak nog wat fotootjes en om 07.50 is het dan eindelijk zover. We mogen van start!!



We gaan meteen met snelheid tussen de 35-40 km/u richting Rochetaillee. Dick en zijn maatje gaan net iets vlotter en sneller dan ik. Zelf doe iets voorzichtiger omdat ze links en rechts langs me heen vliegen.
Als we rechtaf gaan zie ik ze al 50 meter voor me uit rijden en achterom kijken. Dick wil het liefst zolang mogelijk bij elkaar blijven. Maar ik geef aan dat hij gerust door kan en mag rijden.

Maar net voorbij het stuwmeer rijd ik Dick en zijn maatje weer voorbij er vanuit gaande dat ze mij opgemerkt hebben. Dit is dus echter niet het geval en als de beklimming van de Glandon echt gaat beginnen komen ze me voorbij.
"Oh, ben je hier man, wij zaten al te wachten op je". Ik maak de jongens duidelijk dat ze niet meer hoeven te wachten. Dit is naar mijn mening niet goed voor het 'ritme' voor zowel Dick en zijn maatje, als voor mezelf. Ik ben in ieders geval niet van plan om mezelf 'op te blazen' in deze eerste beklimming.

Nu ik geheel op mezelf aangewezen ben, kan ik ook mijn 'eigen rit' gaan rijden. De hartslag steeds rond de 155 bpm en deze wil ik als het even kan niet (veel) hoger laten komen tijdens deze eerste beklimming. Ik heb het gevoel dat 7 van de 10 renners mij inhalen. Zelf haal ik af en toe ook wat wielrenners in. Dit zijn dan wel de 'mindere goden' en de 'zwaargewichten'.
Er passeren mij ook mensen waarbij ik toch vraagtekens bij zet. Hijgend als een paard. Ai, ai zeg!
Sommige komen zelfs al terug lopen. Waarschijnlijk materiaalpech. Ik laat me echter niet 'opnaaien' en blijf steeds rond de 150-155 bpm rijden.



Bij River d'Allemond, het kleinde dorpje waar je doorheen gaat, wil iemand naar het toilet aldaar. Hij remt dus plotseling, maar valt lelijk op zijn 'plaat'. Ik kan er maar net omheen fietsen. Dit loopt goed af.
Dan volgt de 'badkuip'. Eerst een korte felle afdaling gevolgd door dezelfde korte felle beklimming van zo'n 12-14%. Hier is het aardig stil geworden rondom me heen.

Net voor de top staat Arnoud op de afgesproken plaats. Hij heeft zich hier in het 'Oranje shirt' geïnstalleerd. Door de overwinning van Nederland op Brazilië gisteren avond krijgt hij leuke reacties.
Ik pak een lekker koel colaatje en een banaantje. Dit is echt heerlijk. Ondanks dat het perfect weer is pak ik mijn windjackie uit de auto voor de afdaling.



Bovenop de Glandon kan ik meteen beginnen met de afdaling. Ik hoef immers niet in de rij te staan voor een hapje en een drankje. De afdaling kan rustig aan uitgevoerd worden.
Er wordt voor iedereen dezelfde tijd afgetrokken van je eindtijd. Het maakt dus niet uit of je snel of langzaam afdaalt. Dit hebben ze gedaan voor de veiligheid van de mensen.
Wielrennertjes willen hun 'verloren' minuten tijdens de eerste beklimming nog wel eens terug proberen te 'winnen' in deze gevaarlijke afdaling van Glandon, met alle gevolgen van dien.

In elke bocht van de afdaling staan minstens 4 mensen met kapotte banden, wielen en/of andere mankementen. Waarschijnlijk de remmen te veel en te lang ingeknepen, waardoor de velgen zó warm worden dat de binnenbanden spontaan 'klappen' of leeglopen.

Ook komen renners met hun fietsje op de schouder terug omhoog gelopen.
'Liever hun dan ik' denk ik bij mezelf. Veel fietsers zijn egoïsten; vandaag ben ik dus één van hen.



De afdaling van Glandon loopt verder goed. Mijn fiets voelt goed aan en ik krijg steeds méér vertrouwen in m'n Orcaatje. voordat ik onderaan over de 'tijdmat' rijd stop ik nog even om een 'reepje en een flesje AA-drink naar binnen te werken. Ik heb me laten vertellen dat het toch niet uitmaakt hoe lang je over de afdaling doet dus.....

Dan krijgen we een lang saai stuk langs industriegebied en een grote snelweg, het Maurienne-dal. Ondertussen rijd ik nog Elsemieke van 'chalet Beyond' voorbij. Ze verteld me dat ze permanent in Frankrijk woont en in de organisatie van Chalet Beyond zit. Deze Marmotte is voor haar de bekende 'krent in de pap'

Er rijdt een grote groep voorbij en ik probeer hier 'aan te pikken'. Er wordt stevig doorgereden. Eigenlijk net iets te hard, maar mijn hartslag blijft rond de 150 bpm en ik wil liever in deze grote groep blijven dan afhaken en alleen of in een klein groepje verder 'harken'.

Om 11.20 uur begin ik met de beklimming van de Télégraphe. Het begint aardig warm te worden nu. Bij een bevoorrading vul ik nog even de bidonnen en werk een hand vol rozijnen naar binnen. De beklimming gaat eigenlijk best goed en nadat ik nog even stop om mijn blaas te 'legen', sta ik eigenlijk zonder al te veel problemen om ongeveer 12.30 uur boven.
Ruim 2000 hoogtemeters op mijn tellertje dus er staat me nog wel één en ander te wachten. Op de top ga ik meteen door voor de afdaling. Mijn windjackie doe ik niet aan want de temperatuur is bij de afdaling van Télégraphe zelfs aangenaam.

Na de eerste kilometers 'vals plat' omhoog van de Galibier wederom gestopt bij de bevoorrading. Hier een paar stukken stokbrood met Camenbert verorbert. Verrassend!!
Nooit meegemaakt: broodje Camenbert en een 'handje' rozijnen. Ik had een Fransman kunnen zijn. Het smaakt me goed, zoals alles me goed heeft gesmaakt de afgelopen maand!!



Dan verder maar weer met de beklimming van de Galibier. Het 'vals plat' gaat eigenlijk niet zo lekker en ik merk dat het allemaal niet meer zo 'van harte' gaat. Elsemieke komt samen met haar vriendin in een soepele tred voorbij en na een paar bochten is ze al 'uit het zicht' verdwenen.
Het is nog niet eens zó erg steil, maar zo makkelijk als de Télégraphe ging, zo moeilijk heb ik het nu.

In de verte zie ik weer een bevoorrading en ik weet zeker dat ik hier gebruik van ga maken. Ik ga ook nog ff 'plassen' en maak beslist nog een paar mooie fotootjes. Want het uitzicht is hier werkelijk geweldig!! En we moeten er ook van genieten vandaag dus.....

Na een minuut of 5 rust terug 'op de fiets' maar weer voor het 'echte werk' van de Galibier.
Schitterende 'haarspeldbochten' met fantastische uitzichten. Ik kom warempel in een 'flow' en ga best redelijk omhoog. Het is één lint van wielrenners tot aan de top van de Galibier. Ik haal nu toch menig 'wielrenner' in. Ook zie ik 'materiaalman' Peter van 'Team Tommy Post' langs de kant staan. Hij geeft aan dat hij enorm last heeft van zijn rug maar dat ik gewoon door kan rijden en niet hoef te stoppen.
'Dat zal ik zeker ook niet doen hoor Peter', alhoewel voor hem zou ik wel een uitzondering hebben gemaakt.



Net voor de top van Galibier stop ik nog even. Hier staat de organisatie van Chalet Beyond met genummerde tassen. Deze liggen netjes op volgorde klaar. Ik heb er een paar 'verse' bidonnen in zitten. Ook 'werk' ik nog een banaantje en een wafel naar binnen voordat ik verder ga voor de laatste en steilste kilometer van deze beklimming.



Door de korte rustpauze die ik net heb gehad is deze laatste kilometer nog wel te doen. Het is prachtig om tussen de sneeuw te rijden. Het smeltwater loopt over de weg zodat je over een 'zeiknatte' weg rijdt. Als ik om 14.30 uur op de top ben doe ik wederom mijn windjackie aan en ga meteen door voor een prachtige afdaling.

De eerste kilometers gaan nog wel wat voorzichtig, mede door het smeltwater en grind op de weg. Maar daarna daal ik heerlijk af. Ondertussen haal ik nog Karel van 'Team Tommy Post' in. Wanneer ik op de splitsing rechtsaf ga richting Bourg d'Oissans zit ik in een groepje van 4 dalers. De afdaling gaat geweldig en er worden hoge snelheden 'geklokt'.

De tunnels zijn zeer donker en gevaarlijk. Mijn zonnebril doe ik dan omhoog en probeer in het wiel te blijven van mijn voorganger zonder links of rechts naast me te kijken. Richting Bourg d'Oissans gaat het af en toe nog omhoog. Desondanks blijft het tempo nog best redelijk hoog. We moeten ook nog stoppen omdat er een ongeluk is gebeurd aan andere kant van de weg. Na enkele minuten, wanneer de persoon in de ziekenauto is, kunnen wij weer verder.

Enkele kilometers verderop net vóór de Alpe d'Huez staat 'Nolleke' weer klaar met een heerlijk koel colaatje. Ik probeer nog een banaan naar binnen te proppen. Maar meer dan een halve gaat er echt niet meer in. Dan weer verder voor het laatste gedeelte. De beklimming van de Alpe d'Huez.



Normaal gesproken goed te doen, maar nu is de situatie iets anders. Na zo'n 160 km en 4000 hoogtemeters doen de beentjes niet meer wat ze normaal behoren te doen.
Toch heb ik een redelijk gevoel over een goede afloop. Ik heb immers nog geen krampverschijnselen en voel me naar omstandigheden 'vrij fris'



Arnoud wenst me nog succes en ik draai om ongeveer 16.30 uur de Alpe d'Huez op. Het is achter in de 30 graden en in de eerste bocht stop ik even om mijn helm af te doen. Enkele dames vragen bezorgd of het wel goed met me gaat en ofdat ik soms water wil. Ik sla het af en ga weer verder.

Alhoewel het allemaal niet echt soepel meer gaat bij me, valt dat 'in het niet' bij vele andere wielrenners. Vele lopen omhoog en sommige liggen meer dood dan levend op een muurtje. Renners staan met hun bidon langs een rots om druppelend water op te vangen en drinken dit dan op. Ook zie ik een eindje verderop menig renner met de voetjes in een stroompje water zitten. Die doen dit om hun brandige voeten proberen te blussen.

Hier heb ik ook wel last van maar het is niet zo erg dat ik er voor af ga stappen. Nee, ik probeer nu tot aan de finish op de fiets te blijven zitten.
Af en toe rijd ik onder een soort van douche door. Deze besproeit de gehele breedte van de weg. Heerlijk!!



Om 18.00 uur is het dan zover. Ik ga het halen hoor!! Onder het bruggetje, nog een paar bochten door en dan is het zover. Een moment schiet er van alles door me heen. De vele uren training het afgelopen half jaar. Het vele 'afzien' tijdens de regenachtige toerritten. De 'karakter-kilometers' die gemaakt zijn in de regen en wind.

Met een brok in mijn keel ga ik over de finish. Het eerste wat ik doe is proberen naar huis te bellen om te vertellen dat ik het heb gehaald. Wanneer ik mijn vrouw aan de telefoon krijg kan ik echter niet veel meer uitbrengen dan: 'ik heb het gehaald' en 'ik bel je later wel terug'.

Enkele minuten later kom ik Ed en Dick tegen. Ze feliciteren me van harte. Met Eddie gaat het redelijk goed nu. Hij heeft de Alpe d'Huez samen met Dick opgefietst. Dick heeft vanaf de Galibier last van 'kramp in zijn benen' gehad. Hij baalde wel, want hij kwam met zijn 50 jaren 16 seconden te kort voor 'Oude lullen-goud'.



Achteraf blijkt dat Niels er 7.45 uur over heeft gedaan!! Fantastische prestatie!
Ook Erik heeft het keurig gedaan. Hij is echter niet helemaal tevreden want komt net 5 minuten te kort voor 'goud'. Jammer voor hem, maar toch een prima prestatie.
Ikzelf heb er 10.10 uur over gedaan en dit komt nog niet in de buurt van 'goud'. Toch ben ik uitermate tevreden met deze 'zilveren' prestatie.

Misschien ooit nog eens.......