Samen met Eddie en Govert dus een dagje richting Flevopolder om ons lekker uit te sloven op de schaats. Het is een mistige dag en de temperatuur is rond het vriespunt waardoor we toch het gevoel hebben van een ouderwetse winterse schaatsdag. Op de ijsbaan zelf is het totaal niet druk waardoor we lekker de ruimte hebben.
En dat is maar goed ook. Hoewel Eddie en ikzelf enorm kunnen genieten van deze sport zijn we van nature geen beste schaatsers. En dan druk ik het eigenlijk nog zachtjes uit.
Na het eerste rondje 'krabbelen' van 5 km zijn we al aardig bekaf en rusten we bij de start weer uit.
Het tweede rondje proberen we in de rug bij Govert te blijven.Govert heeft een goede technieke en in tegenstelling tot ons kan hij wel lekker schaatsen met 'grote en lange slagen' . Je merkt wel dat het nu wat beter gaat. Met de handjes op de rug voel ik me net Evert van Benthum die naast de riet(mais)kraag de 'elfstedentocht' schaatst. Maar dat gevoel is snel weg als ik een 'bochtje met de
klok mee' moet schaatsen. Dit is echt onwennig en ziet er zeer 'onbeholpen' uit.
Na enkele rondjes besluiten we ondanks de enorme 'bloedblaar' van Eddie en de wat pijnlijke knie van mezelf om voor het laatste rondje te gaan. In het begin proberen we weer achter Govert te blijven. Die zal zonder twijfel voor het 'goud' gaan deze ronde. Ikzelf probeer voor het 'zilver' te gaan maar dit zal niet mee blijken te vallen want na zo'n drie kilometer moet ik een 'gaatje' laten.
Eddie kan nog een 500 meter volgen bij Govert, maar dan is ook hij gelost. Ik blijf in m'n eigen tempo schaatsen en zie Eddie dichterbij komen. Ik ga 'erop en erover' en in het voorbij gaan begin ik te lachen om de techniek van Eddie 'de Eagle'. Hierdoor valt hij helemaal stil en heb ik een flink gat. Eddie geeft zich niet gewonnen en gaat voor zijn laatste kans door achter mij ook weer heel hard lachen.
Hierdoor raak ik wat concentratie kwijt, wat ongecontroleerd komt m'n schaatspunt in het ijs, waardoor ik uiteindelijk een flinke smak op het ijs maak.
Daar gaat m'n 'zilver' en hoewel Eddie nog nochalant vraagt of het wel met me gaat, schaats hij me hard voorbij richting finish. Weg zilver dus, maar toch altijd nog goed voor 'brons'. Al met al een sportieve dag met veel gezelligheid. En hier gaat het toch uiteindelijk om bij ons drieën.
Na een lekker bakske koffie rijden we weer naar huis en kunnen we meteen aanschuiven aan tafel. De volgende morgen enorme rugpijn en een grote blauwe plek rijker op de heup. Eddie zal door die enorme blaar op zijn hiel voorlopig geen schoenen meer dragen denk ik. Het was een goede training en wij zijn klaar voor natuurijs!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten