Vandaag heb ik me over laten halen om een MTB-tocht te doen met de DEWE-groep. Ondanks dat ik liever op m'n bedje had blijven liggen kan ik die jongens niet zomaar meer in de steek laten.
Achteraf had ik dit beter wel kunnen doen want door de vele regen is het een loodzwaar parkoers geworden vandaag. Na het inschrijven pakken we nog een (lekker) bakkie koffie. We gaan terug naar de bus om ons midden in het dorpscentrum om te kleden. Het is 'genieten' voor de omaatjes in hun bejaardenhuisjes.
Hieronder de route zoals we die vandaag hebben gereden. Klik in het kaartje op het 'groene play pijltje' voor details van deze tocht.
We vertrekken 'droog' maar de fiets zit al snel 'onder de blubber'. Het parkoers is vrij 'zompig' en 'zuigend'. Dit kost veel kracht en Govert en ik hebben al snel veel moeite om het tempo bij te houden.
Ik zit al vrij snel met een hartslag van dik 170 bpm en kan het tempo niet echt meer volgen. Als de snelheid op de verharde stukken nog hoger word moet ik 'afhaken'.
Dick 'haalt' me de eerste keer terug bij de groep. Enkele kilometers verder blijft Paul op me wachten en 'naait me zo op' dat ik wederom (maar niet van harte) bij Jeroen, John en Dick kom.
Dick heeft vandaag besloten om ' voor de gezelligheid' bij de groep te blijven, maar of we hier blij mee moeten zijn?? Vooral op de verharde wegen waar je normaal iets of wat op adem kan komen wordt het tempo zo opgevoerd dat ik niet kan herstellen.
Naar zo'n 37 km is het echt helemaal op bij me. Wederom bij zo'n zompig lang stuk gaat bij mij het kaarsje helemaal uit. Dit kun je mooi terug zien bij de details in het kaartje hierboven. Het gemiddelde van 19.5 km/u gaat de laatste 7 km nog terug naar 18.5 km/u. Ik val praktisch stil en probeer met het kleinste verzetje toch nog wat tempo te maken
Ik rijd langs een brede sloot water en zo'n 30 cm langs die sloot kun je nog het beste fietsen. Maar door vermoeidheid kun je zomaar een foutje maken en ik zie mezelf in gedachten al 'kopje onder' in die sloot liggen. Maar gelukkig gaat dit niet gebeuren vandaag.
Bij de weg aangekomen is het weer Paul die me opwacht. We krijgen nog enkele stukken verharde weg met de nodige tegenwind en het regent ook al inmiddels. Gelukkig houdt Paul me uit de wind en ondanks dat ik tegen hem zeg dat hij bij die andere gasten moet blijven fietsen, maak ik dankbaar gebruik door bij hem lekker uit 'de wind te zitten'
'God zij dank' zijn we bij het einde aangekomen en totaal uitgeput ga ik in het busje zitten om me om te kleden. "Dit is zwaarder dan een Marmotte", zeg ik oprecht tegen Dick. "Aah, klets toch niet zo man, daor wor'de hard van" is het gevatte antwoord van Dickkie.
Zoals gebruikelijk gaan we naar afloop langs de Mac Donald. Deze keer kan ik me niet inhouden en gebruik een heel 'big mac menu'. Het is natuurlijk wel lekker, maar als ik het naar binnen heb gewerkt, heb ik er meteen weer spijt van.
Dat word komende week weer op rantsoen.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten