We (Dick, Tom en ikzelf) staan rond 07.30 uur ergens bij een benzinestation in Best, waar we met de vaste groep (Lange en grijze Jeroen, zijn zoon Martijn, John en Paul) hebben afgesproken. We worden verrast met een heerlijk puddingbroodje die Tom deze morgen in alle vroegte heeft gekocht bij een plaatselijke bakker in Baarle Nassau. We laten ons dit heerlijk smaken met een lekker bakkie koffie erbij.
Rond 09.00 uur komen we aan in Limburg en parkeren onze auto bij 'De Smockelaer'. Het vriest enkele graden en er is een dun laagje sneeuw gevallen afgelopen nacht. Dit is een mooi gezicht. We kleden snel om en zitten een kwartiertje later al op de fiets. Vooraf stelt Tommie een wisselbeker beschikbaar en hij maakt pas na afloop bekend wie die bekerverdiend en waarom......
We dalen af in het Bruisterbos en slaan linksaf een smal paadje in. Hier gaat het meteen omhoog. Dit maakt op zich niet uit, maar door de stenen en het ijs is het lastig. De ketting ligt al snel op het binnenste blad, wat ik normaal bij ons in de Drunense Duinen niet gebruik. Als je bijna stil valt is het moeilijk om weer op de fiets te komen.
Bij elk klimmetje kom ik steeds als laatste boven en bij elke afdaling als laatste beneden. De jongens hebben allemaal wat meer ervaring met de MTB en de heuvels en dit is duidelijk te zien ook.... Maar àl met àl valt het nog niet tegen en het wachten op Rinus valt alleszins mee.
Na zo'n kilometer of 15 rijden we door een paadje met aan beide zijden een 'stekelheg' die pas gesnoeid is. Wat hier gebeurd heb ik dus echt nog nooit mee gemaakt. Hier rijd de helft van ons lek, waarbij sommigen zelfs voor en achter. Ikzelf heb (nog) geluk en mijn bandjes zijn nog hard.
Ik loop met m'n fiets in de hand een eindje verder en ga een weiland in. Ik ga nu maar wat fotootjes 'schieten'. Hier heb ik nu tijd voor en als we straks weer op de fiets zitten zal ik er niet meer aan toe kunnen komen waarschijnlijk.
Wat een slagveld zeg. Overal in het weiland liggen wielen en binnenbanden. Zoals eerder gezegd: "ik heb dit nog nooit meegemaakt". Gelukkig hebben we twee fietsenmakers in onze ploeg zitten dus daar gaat het niet aan liggen vandaag. Tommie heeft er echt handigheid in en wisselt binnen 'no time' meerdere bandjes. Ondanks de ellende is dit wel een aardigheid om te aanschouwen.
Wanneer we weer verder rijden is het na enkele kilometers precies hetzelfde verhaal. Wederom lekke banden. Voor Jeroen de Wissel zelfs zijn vierde!! Die begint al aardig te balen, hoewel je dat aan zijn humeur niet kan zien.
Wannneer we weer willen rijden zie ik dat ik zelf ook 'lek heb'. De binnenbandjes en de luchtpatronen worden schaars en wanneer we verder rijden is het maar te hopen dat het nu afgelopen is met de lekke banden.
We rijden nog een weiland in en zien stukken ribben liggen. De enige reden die we kunnen bedenken is dat ze dit doen om roofvogels het gebied hierheen te lokken en te houden. Ik weet wel dat ze dat in Frankrijk doen om de vaalgieren aldaar te plezieren.
Wanneer we zo'n 30 kilometer op weg zijn komen we op het einde van een afdaling bij een stuk asfalt met een laag ijs erop. Door de snelheid wil je het liefst remmen, maar dit moet je dus niet doen. Ik knijp minimaal de achterrem in en ga meteen onderuit. Ik glij door richting sloot en kan nog net m'n fiets tegenhouden die voor me de sloot in wil plonsen. Geen lichamelijke schade gelukkig, alleen een natte kont, benen en handschoenen zijn het gevolg.
Ik zit er nu vrij aardig doorheen en zou al best wel terug naar de auto willen. Maar dit zal voorlopig niet gebeuren. "We zijn er bijna Martijn", "nog maar een klein stukske" zegt Dick. Nou dan weet je op voorhand al dat het nog even duurt.
Het laatste stuk is wel enorm zwaar omhoog. Maar gelukkig merk ik dat er meerdere zijn die het lastig hebben. Jeroen Dame, Tommie en Dick gaan nog lekker door. Bij Jeroen de Wissel, John en Paul gaat het ook wat moeizamer en Martijn en ik moeten elkaar flink oppeppen. We kijken elkaar soms aan met een blik van: "van mij mag het echt afgelopen zijn"
Na deze klim is dat gelukkig ook het geval. We rijden naar 'De Smockelaer' toe waar we een heerlijke uitsmijter met een 'lekkere trapist' ons goed laten smaken. De wisselbeker wordt tot mijn grote verbazing door Tommie aan Rinus zelf uitgereikt. "Het was hem meegevallen met me" vertelde hij. Ondanks de griep van de afgelopen week en de eerste keer MTB'en in de heuvels. Zeker op het laatst waren de verschillen niet meer zo groot met de rest van de groep. Tel daar die 'glijpartij' van mij nog eens bij en dan is die wisseltroffee meer dan verdiend, aldus Tommie. (zonder me in de zeik te nemen)
Niet iedereen was het daarmee eens (vooral die 'lange') Maar die krijgt misschien al vrij snel dit seizoen de kans om de wisseltroffee mee naar huis te nemen. Maar vooralsnog staat die gewoon bij Rinus in de prijzenkast.
Ha Rini ik heb je blog gevonden en ziet er erg leuk uit ik ga zeker vaker kijken.
BeantwoordenVerwijderenGroet Paul