zaterdag 4 juni 2011

Waalse Pijl (La petite Fleche)

Vandaag hebben we 'onofficieel' Waalse Pijl gefietst. De Waalse pijl is te rijden in meerdere varianten. De langste, la Fleche Wallone genoemd is 220km lang. Bestijgt 3850 hoogtemeters met in totaal 20 beklimmingen. De middelste, la Petite Fleche genoemd, is 166 km lang met 2991 hoogtemeters en in totaal 17 beklimmingen. Wij gaan dus voor 'La Petite Fleche'.

Dit keer met de jongens van het 'wielertoeristenforum'. Ik probeer elk jaar minimaal één of meerdere ritten gezamelijk te rijden met deze forumleden.
Hieronder staat de route. Klik op het fietserlogootje voor verdere details.



Om 08.15 sta ik al in Spa. Martin en Cor zijn er al 5 minuten later. Bas, Ramon en Robert zijn zoals afgesproken ook om 08.30 op de parkeerplaats. Even later komen René en Marc op de fiets aan zodat we met een mooi groepje van 8 man precies om 09.00 uur kunnen vertrekken.

Bij de eerste beklimming 'de Masquisard' worden de spiertjes opgewarmd. Binnen 30 km hebben we ook Cote la Redoute en Cote La Chambralles gehad. René en Marc (Cruzo) en Cor komen als eerste boven. Gevolgd door Martin (Who cares), Robert (Van Ginkapie) en Rinus zelf. Bas en Ramon zijn de 'wat zwaardere' onder ons en dan zijn deze 'steile krengen' echt geen pretje.

Voor zover dit kan natuurlijk probeer ik met wat reserve deze beklimmingen te doen. Vorige week bij de JNC heb ik mezelf aardig 'total loss' gereden en hoop dit vandaag te voorkomen door 'wat rustiger' te beginnen.

Bij de 60 km word er even 'bijgetankt' bij benzinestation. We moeten veel drinken want de temperatuur gaat oplopen richting 30 graden. Het stevige windje maakt dat het niet tè warm wordt vandaag. Op de lekker lopende beklimming van ruim 4 km van L'Ancienne Barriere word aardig tempo gemaakt door Marc en Cor en de ene naar de andere 'valt eraf'. Ik kan volgen maar ook niet meer...

Ramon besluit om de wat kortere versie te gaan doen en gaat in Trois Point wat eten op een terras. Dit is eigenlijk ook best verstandig want er komen nog een paar 'puisten' aan hoor!!
Voor we het weten hebben we er ruim 100 km opzitten en pakken we een rustpauze in Recht. Een koele cola en wat krentebollen gaan er wel in hier. Na een klein half uurtje vertrekken we voor het laatste en zwaarste gedeelte.

Krijg de smaak nu wel te pakken en de benen voelen best goed vandaag. Nu niet te 'overmoedig' worden laat Bas me subtiel weten door te vertellen wat ons nog te wachten staat. En dit is geen 'kattenpis' kan ik zeggen.




Bij elke klim probeer ik met een klein verzetje tempo omhoog te maken. Merk wel dat het bij de snelle gasten ook moeilijker bergop gaat nu.
Dit geeft moraal, en besluit door te fietsen op deze manier zolang dit nog in de benen zit natuurlijk.
Bas is het tweede slachtoffer van vandaag. De kramp is in beide benen geschoten nu en bij het begin van Cote de Stockeu besluit hij samen met Robert terug naar Spa te fietsen.

'De Stockeu', wat een !&%#@#-ding zeg!! Ik ben echt blij dat ik boven ben. Marc heb ik niet meer volgen naar boven en hij is zoals afgesproken doorgereden naar Spa.
René gaat een eindje verder richting zijn camping zodat Martin en Cor en ikzelf nog overblijven om Côte de Wanne, La Thier de Coo, La Haute Levee op te fietsen.

Het staat hierboven in één regeltje, maar sjonge wat was dit zwaar zeg!! Ondanks alles zijn de benen (nog) redelijk. Ik heb geen voorgevoel van kramp, dus dit betekent dat het richting de 3000 hoogtemeters nog relatief goed zit.

De beklimming van Cote du Rosier is normaal gesproken een lekker lopende klim. Maar na zo'n dag is deze beklimming van zo'n 5 km een hele zware. Maar omdat het de laatste is vandaag persen we nog één keer alles eruit. Cor neemt de kop nog over van me met een tempo-versnelling maar ik ga hem nù niet meer 'loslaten'. Bovenop hebben we het allebei 'gehad' en rustig aan dalen we af naar Spa richting parkeerplaats.

De andere jongens zijn begrijpelijkerwijs al richting huis natuurlijk. Ik bedank Cor en Martin voor de gezellige dag. Het is inmiddels bijna 18.00 uur en tevreden over deze dag rijd ik in twee uurtjes weer naar huis toe.

één van de mooiste tochten die ik ooit heb gereden. Ook één van de zwaarste! Gelukkig zit het met de benen goed en lig ik wat mij betreft mooi op schema voor de Marmotte over enkele weken.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten